چه ملات مناسب آب بندی است؟
ملات های ضد آب برای محافظت سازه ها در برابر نفوذ آب استفاده می شود. آنها به عنوان محلول های آماده برای آب بندی در برابر خاک مرطوب، نشت و نفوذ آب عرضه می شوند. ملات های ضد آب اغلب در مخازن آب، سازه های نگهدارنده آب، زیرزمین ها و سایر سازه های مهندسی و همچنین در زیر کاشی برای استخرها، بالکن ها، حمام ها و آشپزخانه ها استفاده می شوند.
آنچه در این مقاله میخوانید:
در بسیاری از کاربردهایی که معمولاً در ساخت و ساز یافت می شوند، استفاده از ملات های ضد آب اغلب مورد نیاز است تا مشکلات رطوبت را از بین ببرند و عمر طولانی و عملکرد ساختمان ها را تضمین کنند.
از ایجاد شکاف ها و این تجمعات جلوگیری می کند. کاربرد ملات را تسهیل می کند. مقاومت در برابر اثرات فرسایش را افزایش می دهد. آب بندي از طريق توزيع يكنواخت مواد موثره دافع آب حاصل مي شود. با افزودن ملات ضد آب از آسیب رطوبت جلوگیری شده و عمر مفید ساختمان به میزان قابل توجهی افزایش می یابد.
چرا باید از ملات های آبندی استفاده کنیم؟
سازه های بتنی سیمانی به دلیل استحکام و دوام بالا آسیب نسبتاً کمتری نسبت به سایر مصالح ساختمانی به خصوص مصالح ساختمانی جدید نشان می دهند و در نتیجه هزینه های نگهداری پایینی را در طول چرخه عمر خود متحمل می شوند. اما اخیراً موارد آسیب ساختاری به دلایل مختلف مانند انجماد و ذوب، واکنش سیلیس قلیایی و کربناته شدن افزایش یافته است. به طور خاص، مواد سیمانی هنگام قرار گرفتن در معرض رطوبت می توانند ترک بخورند زیرا مویرگ های متخلخل آنها آب را جذب می کنند و جذب چرخه ای، انبساط، انجماد و ذوب بعدی منجر به از دست دادن دوام، استحکام و پایداری می شود. بتن به طور طبیعی به دلیل واکنش های شیمیایی که در طول فرآیند پخت اتفاق می افتد متخلخل است: آب با سیمان و سنگدانه ها مخلوط می شود و با سخت شدن مخلوط، آب اضافی خارج می شود و شبکه ای از مویرگ ها در بتن ایجاد می شود. این بدان معناست که بتن می‌تواند مقدار مناسبی آب را جذب کند – تقریباً 60 لیتر در هر متر مکعب بتن با کیفیت خوب فقط در 30 دقیقه – اما بسته به سرعتی که در آن ایجاد می‌شود می‌تواند باعث ایجاد رطوبت شود.
در سال های اخیر، علاقه فزاینده ای از سوی جامعه تحقیقاتی به استفاده از آبگریز بودن برای حل مشکل نفوذ رطوبت در بتن سیمانی وجود داشته است. ابرآب گریزی، پدیده ای که در برگ های نیلوفر آبی در طبیعت مشاهده می شود، باعث می شود قطرات آب روی سطح مواد سیمانی به پایین بغلتد و در نتیجه تخریب در دوام ناشی از نفوذ رطوبت را کاهش دهد. آبگریز بودن با وجود آب و یخ روی بتن تداخل می کند و از نفوذ یون ها و اسیدهای خورنده جلوگیری می کند. همچنین از تماس بین آب و آرماتورهای فولادی در سازه های بتن مسلح جلوگیری می کند.
در حال حاضر، اکثر مطالعات در مورد آبگریز بودن در بتن سیمانی بر روی ایجاد یک لایه آب گریز بر روی مواد سیمانی سخت شده با تولید مواد دافع آب و پوشش دادن آنها در یک لایه یا چند لایه با لایه های پیوندی مانند پلیمرها، با استفاده از اسپری، برس و یا غلتک. با این حال، در این مطالعات، آبگریزی تنها در قسمت‌هایی ایجاد شد که لایه آبگریز ایجاد شد و درجه آبگریزی با گذشت زمان کاهش یافت و حفظ آبگریزی در زیر سطوح فرسوده و کنده‌شده دشوار شد. اخیراً، چند مطالعه ساخت ملات فوق آبگریز را با افزودن مواد دافع آب به سازه ها برای حفظ آبگریزی گزارش کرده اند. در مطالعات قبلی، سیمان و شن و ماسه قبل از ساخت ملات سیمان پوشش داده شدند. به طور متناوب، سنگدانه سیلانیزه، دوده سیلیس یا اسید استئاریک برای تهیه ملات استفاده شد. بنابراین، هنگامی که ماده دافع آب در خود ساختار مخلوط شد، مشخص شد که حتی اگر ترک های ریز رخ دهد، باز هم آب از طریق شکاف ها نفوذ نمی کند.
